Wiosną 1927 roku dzięki pomocy anonimowego pana S. pallotyni zakupili gmach po Szkole Rolniczej w Ołtarzewie pod Warszawą. Od tamtego roku liczy się historię właściwego pallotyńskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Polsce. W latach 1932–1935 w związku z trudną sytuacją finansową wszyscy klerycy zostali umieszczeni w jednym miejscu – w Sucharach. Tam powstała również biblioteka seminaryjna. We wrześniu 1936 roku przybyła do Ołtarzewa 36-osobowa grupa kleryków-studentów teologii, zaś na wiosnę roku 1937 rozpoczęto budowę gmachu seminarium zaprojektowanego przez Alfonsa Wędrychowskiego. W ciągu dwóch i pół roku na miejscu dawnej Szkoły Rolniczej powstało skrzydło wschodnie i część środkowa oraz wzniesiono mury seminaryjnego kościoła, pod którym miała mieścić się sala teatralna. Budowę kościoła zakończono w 1948 r. Mieści się on w głównym budynku Seminarium. O jego wystrój zadbali architekt prof. Stanisław Marzyński, Zbigniew Łoskot odpowiedzialny za polichromie i projekt witraży oraz Wojciech Durek – autor głównego i 12 bocznych ołtarzy.